Ah Ahmet
Nasıl anlatmalı sana şu hallerimi
Bir bahar oluyorum bir kış
Bir kahkaha , bir gözyaşı, bir hüzün
Öyle yoruldum ki yaşamaktan
-biliyorum inanması zor-
Diyorum ki bazen git
-Kendinden-
Git ve başkası ol!



Yok Ahmet
Fazla üzmeyeceğim bugün seni
Herkesin bir potansiyeli var
Zaten sen de gidersen benden –bıkıp-
Kendi başıma gelemem ki üstesinden
kendimin



Sen sorma Ahmet
Neyin var diye
Dilimin döndüğünce anlatırım ben
-elimin haklısın evet-
Mideme bir yumruk oturuyor bazen
Boğazıma bir yumru yerleşiyor
Durduk yere ıslanıyor yanağım
Sorsalar neyin var diye
Hiç’ten başka yok verecek bir cevabım



Anlamadın değil mi Ahmet
Ben de anlatamadım haklısın
En çok da ifade edememek yoruyor beni
Yüzüme bakınca gör istiyorum
Yüreğimden geçenleri
Gör ve anla
Gör ve bana da anlat!



Bilmiyorum Ahmet
Bilmek de istemiyorum belki
Ne kadar çok bilirsen
O kadar çok bitiyor yaşam sevinci
İyisi mi Ahmet
Bi’ kereliğine senle
Kafayı çekip unutalım
Ya da güzelleşelim iyice
Nasılsa ayılınca karşımıza dikilecek hayat
Tüm çirkinliğiyle.