İftirâ eylemiş, bir densiz bana,
Dediler!.. Yapana konduramadım!
Lânetim Huda’dan, ey dinsiz sana!
Sabahaca kinim, dindiremedim!

Ne etli bilirim, ne sütlü derim,
Ne de bir kimsenin leşini yerim,
Bir kulun ırzına bakmam… Kederim;
Ateş olup yaktı, söndüremedim!

Desem ki; Kulların rızkına baktım,
Mazlummuş demedim, çok canlar yaktım,
İftira, kıybetle zehrimi döktüm!..
Fırıldak bilmedim, döndüremedim!

Nerde garip varsa, sardım yâr oldum,
Ağlarsa yaşına, sesli zâr oldum,
Kahpelikten yana, hâzâ kör oldum;
Kendimden gayrısın kandıramadım!

Mertlerle işkence çektim, bıkmadım!
Nâmerd yoldaş ile yola çıkmadım!
Anzerde sunsalar, dönüp bakmadım;
Bir lokmacık HARAM, bandıramadım!

Hep iyi düşündüm, iyi söyledim,
Ahlâka, edebe dâvet eyledim,
Bu yaşıma kadar, ârsız payladım;
Haksızı içime sindiremedim!

Dul’u, yetimine hâmiyim candan,
Ne kibir anlarım, ne anlar T’an’dan!
Kibrin hâsmı Allah, kaçarım ondan;
Hükmü, nefse göre sündüremedim!

Anlayan çıkmadı birgün halimi,
Vazgeçtim, oturdum, burup dilimi!
Sormayın; Ben neyim, akil, deli mi?
Şol ahvali doğru sandıramadım!

OZAN İLO’m, Vekil Allah değil mi?
Hani vefa kimde; Yar mı, oğul mu?
Bunca ıstırapla yan mı, boğul mu?
Dert ile çileyi donduramadım!..
09.09.2007/02.35