Kızıl bulutlar kapladı, masmavi gökyüzünü.
Şaşırıyor insan, bakınca gecesini, gündüzünü.

Şimşekler çakıyor can alırcasına.
Binmiş gidiyoruz ölüm arabasına.

Dönüşü yok mu? bak uzaklar daha karanlık.
Boynumuza takılmış, büyülü bir gerdanlık.

Kurtuluş yok artık, ölüm yaklaştı bize.
Hiç eğilmeyen başımı, kader getirdi dize.

Cellâdın kılıcı kalkmış, parıldıyor havada.
Düşüp öylece kalacağım belki de bir kayada.

Vurulup düşeceğim, Rabbime koşacağım.
Bütün dertler bitecek, hakka kavuşacağım.

Hücrelerim parçalanıp, birbirinden ayrışacak.
Bedenim çürüyüp, kara toprağa karışacak.

Belki, dua edilecek bir mezar taşım bile olmayacak.
Tek tesellim; ölsem de bu iman benden ayrılmayacak.

Belki bir çiçeğin damarında yeniden can bulacağım.
İkinci sur üflendiğinde; topraktan çıkıp, uyanacağım.

Rabbimden dileğim; bana “Kulum” demesidir.
Resulün ayak ucunda bana yer göstermesidir.

Sabri Koca