Bir zamanlar çağıl, çağıl çağlarken,
Gönül şelalesi şimdi yosun tutuyor.
Hasret çekip, yâre gönül bağlarken,
Hiç unutmam diyenler bile unutuyor.

Dünyada vefa kaldı mı sevda adına.
Kâinat senin olsa varamazsın tadına.
Can bellediğin kulak tıkar feryadına.
Şeytan, kendini melek diye tanıtıyor.

Geceleri nöbet tutan zihnim yoruldu.
Engine akan gönül şelalesi duruldu.
Kalbime demirden prangalar vuruldu.
Her atışta eski bir hatırayı kanatıyor.

Kimler acı çekmedi ki yârin yolunda.
Çokları yüz çevirdi dünya malında.
Kuşlar nağme yaktı gülün dalında.
Bağban ise, gülü kökten söküp atıyor.

Vefa unutulmuştu, aradım, sordum.
Anlamsız tavrına çok kafa yordum.
Başımı gördüğüm taşlara vurdum.
Yazık ki, insanı sevdikleri ağlatıyor.

Hey fani kederlenme boşu boşuna.
Çok hedef olursun cahillerin taşına
Bir gün sende kalırsın yalnız başına.
Güneş sabah doğup, akşam batıyor.

Sabri Koca