ellerimden bulaştı kan yüzüme korkma...
hem acımıyor ki hiç
zor sanırdım öldürmeyi
o kadar zor değilmiş
parmaklarını kalbine batırmak yeterliymiş
şu kan kötü sadece
ılık ıslak yapış yapış
korkma ama yüzomde yara yok
görünen hiçbir yerimde yara yok
eilmden bulaştı onlar sadece
ne çok çözüm denedim
ellerimden kan damlamasın diye
ölümle çareyi,
bir araya getirmenin ironisinden.
beyin duruyor heralde bazen
görmüyorsun gözünün önünde duran hiçbir şeyi
arafta asılı kalmış
bir sarkaç gibi
gidip geliyorsun sadece bazen
gittiğini sanıyorsun
ilerlediğini, büyüdüğünü
artık gerçeği gördüğünü
kendinden yeni bir sen yaratıyorsun bazen
bazen gerçekten o sınırları aşıyorsun da
ama olmuyor işte
duvarlar örüyorsun bazen kendine,
hiç penceresi olmayan.
bazende içini öldürüyosun böyle
ama öyle işin kolayına kaçmadan
öyle içindeki çocuğu öldürmek gibi değil bu
ölmesin diyorsun içimdeki çocuk
ama basbayağı içini öldürüyorsun.
kanata kanata...
korkma diyorsun korkma
yüzümde bir şey yok !
bak yine gülümsüyorum.