Sana bugün kendimi getirdim
Diz çöküp toprağını
Doyasıya koklayıp öptüm
Sana olan hasretimi birazcık giderdim.

Yolda gelirken
Fırat’ı gördüm
Seni ondan sordum
Munzur akıyor dedi.

Yatağının etrafındaki
Tüm yeşilliklere ve canlılara
Selam söyledi.
Bana hayat veren
Munzur baba dedi.

Dün de Dicle’ye uğramıştım
Biraz konuştuk.
Seni anmadan geçemedik
Dicle’nin boynu büküktü.

Sanki bana; artık akmam diyordu
Neden? Dedim… Dicle neler oluyor?
Derinden bir ah çekerek
Dedi ki; önüme engel,set çekiliyor.

Durgundu kan ağlıyor du
İnsanlık tarihi medeniyet beşigi
Altımda kalıyor tarih ölüyor
Hasankeyf yok oluyor.


Dicle küsmüş hayata tad vermiyor
Üzerindeki güneş erken batıyor
Dicle durgun ağlıyor,kahren akıyor
Hasankeyf’e yanıp,yanıp tutuşuyor.

Ayrılık vakti gelip çatmıştı
Dicle’de selam söyledi sana
Munzur benim gibi durmasın
O asidir masmavi hep aksın.

Benim gibi olmasın munzur berrak dursun
Vadisine sahip çıksın,korusun
Tüm canlılar evladıdır saklasın
Önündeki tüm engelleri yakıp yıksın.

Ah munzur baba ahhh
Bu gün ne güzel seninle dertleştik
Bak akşam oldu,gölgen üstüme düştü
Yarin yine gelirim
Gelirim Munzur Baba gelirim

Yusuf KORKMAZ (kizilkale)