Bizim seninle hiçbir yaşanmışlığımız yok.
Hatta bir kez bile
Göz bebeklerinde yansımamı görmedim.

Eski sevgililerin unutamamasını,
bağlanmasını anlıyorum.
Ya ben?
Ben neden bağlandım sana?
Senin bana söylediğin en güzel cümlen bile "günaydın" iken,
Neden yıllardır sırılsıklam aşığım sana?
Neden benim yıllardır ağlayışlarım
Sende yaprak kımıldatmazken,
Senin tek gülüşünle
Bende fırtınalar kopuyor?

Birde göz yaşların var senin.
Hani şu ’o’nun için akanlar.
Hani şu benim dünyamı yıkanlar...
Sahi neden var onlar?
Tek amaçları
Bana ölüm tecrübesi yaşatmak mı?

Dünya’yı karşıma almam için
Tek formül aslında onlar biliyor musun?
Bilmiyorsun...
Ben ısrarla söylememe rağmen
Hayal bile edemiyorsun böylesini.
Aslında ben bunları yazarken "sen" demem bile yanlış.
Çünkü sen hariç bir çok kişi okuyacak ama sen okumayacaksın.
’O’ demeliydim özür dilerim.

Yinede

Belki bir gün ... ?

Tamam tamam, umut yok biliyorum.


Tahsin Bağcıvan