KIYAM’ET(T)İM

Kıblesini kaybetmiş dervişim.
İblisle hayin pazarlıklar yapıp,
Tanrıya ruhunu satan insanları izlerken,
Gülsem mi ağlasam mı karar veremiyorum.
Arafta kalanlara direk cehennemi göstermekle hükümlü,
Kendime hükümsüzüm.
Çığlıklar
Uğultular
Kulağımı yırtarken,
Ben tırnaklarımla karanlığı tırmalıyorum.

Boğazı kesilmiş bir kentte bakire sokak aramayın,
Tüm sokak taşlarının topuk tıkırtıları,
Cennetten kovulan Havva’ya aittir.
Ve adem elması dedikleri
Erkeğin gırtlağına takılan sevda mühürüdür.

Bu yüzdendir aşk’a düşenin yanmasına hasıl olan acının
Cehennem ateşiyle bir tutulması.
İçinize sûr üflendiğinde bilemezsiniz
Kıyam’ettiğinizin kıyametiniz olacağını,
Tavaf ederken bulursunuz kendinizi yediye bölerken ruhunuzu.

Sanki hiç gelmeyecekti beklenen
Ya da
Gelir gelmez gözlerimi kamaştırıp yok olup gidicekti
İçime kazınıp gözlerimden silinerek.
Oysa;
Herkesi cehenneme sürükleyen sevdiği şeyler değil miydi?

Yanmaktan korkan vazgeçmeyi seçerdi
Vazgeçilen,bir damla su olup hârı söndürme çabasında
Buhar olmayı göze aldıysa
Vazgeçen günâhkardır aslında.

Secde diye göğsüne yaslamak varken başımı,ben aşkına nasıl tevbe edeyim?

Suna A. GÜLSOY