Bu dünyaya gelmenin ne demek olduğunu bilmeden tekmelemiş annesinin karnını.
‘Hoşgeldin’demiş babası İlksen okumuş kulağına adını.
İlksen deli tay koşuşturuken evin avlusunda yedisinde bilmeden niçin yakıldığını ağıtın yitirmiş babasını.

On sekizinde kınalamış avuçlarını,
İlksen ceylan o zamanlar avcı kaçırmamış fırsatı
İlksen sevdalanmış
İlksen aşık
İlksen kadın artık…

Daha soğumadan elinde kınası, ak duvağını kaldırmadan seccadeden
İlksen öğrenmiş sevişmenin yeterli olmadığını.
İlksen ağır kanamalı
İlksen yaralı artık…

Bilmem kaç sene taşlamış bağrını,
pansumanlamış yaralarını,
sardıkça daha çok kanamış,
kanadıkça daha çok dövmüş bağrını
Yorulmuş İlksen, diline vurmuş ağrısı…

Çok konuşuyorsun demişler
İlksen susmuş
Suskunsun demişler
İlksen gülmüş
Öyle gülünmez böyle gülünür demişler
İlksen küsmüş

Sataşmaya başlamış dünyaya
Birken üç olmuş İlksen
Yakmış dünü
Sayfaları bırakıp satır aralarında saklı şifrelerini çözmeye çalışmış hayatın
Daha çok savaşmış, daha çok alt etmiş sevdası
Dövüşerek yenilmiş yinede havlu attırmamış yarın kaygısı
İlksen yorgun savaşçı…

Otuzlarında şimdi
Nakış işlemiş, tuval boyamış, taşladığı bağrına merhem yapmış yavrularını
Kadın kadını kabuğundan tanır yine de en büyük acıyı yaşatan bir kadına bazen bir başka kadındır…
Bir tek ihanet kırar bir kadının belini
İlksen kör topal aşındırıyor hayatın zeminini
Aynı yastığa baş koymanın yetersiz, aynı yola baş koymanın erdem olduğunu bilerek…


İlksen kim mi ?
İlksen arkadaş
İlksen eş
İlksen kadın
İlksen anne
İlksen yalnız değil artık


Suna GÜLSOY
1 Haziran 2015