İyilikler olsun diyerek, yarım yamalak, hamasi anlatımım.
Gidenler belki döner, kızılca kıyamet kopmaz ya!
Ya belkiler birikir, sıcaklar basar sıkılırsın.
Ya cahilliğine verirsin, derinde şarkılar söylersin, usulca, uzunca.
Yakınmaları sık olsa da, duygular gevşek, oynak,
Sakınmalar uzak, derin, belki uzun, hem de uzun süre,
Yapmacık tavırlar devam etsin. Sen yine sende kal.
Olacaksa dedikodular, belki kaynak yakının.
Neme gerek diyemezsin, belki seni rahatsız ediyor.
Olsu, sen yine de çapraz duygularda kal.
El pençe durmazsın belki, sınavda da değilsin.
Olacak olur zaten, ya sonuç belli olur,
Ya da keskin döner bıçağında akar durur kan.
Yazık ki hala mış mışlarla uyumaya çalışıyoruz.
Masallardaki mucizeyi belli ki arıyoruz, hala aynı anlatımlardayız,
Olur, olmaz beraberliklerde agresifleşip onu bunu vuruyoruz.
İyiliğin böylesi belki, nasılsa telefonlar var diyoruz.
Aramayız. Arama zamanı uzar, konturlar biter.
Sonra da dostluklardan dem vururuz, yalpalayarak.
Unutmamışsan masalarda kalemini, yazının sonu mu?
Olmasa bile bayağı, iyi, iyi fikirler oluşuyor.
Kızgınlıklar bebekçe, “hayatım” deyişler sevgilice,
Bakalım özünde, görünüşünde varsa maymunluk,
Hakikaten, yetiştirilmemizden mi kalitesizlik?
Ya bencilliğinden sakin duruşudur. Olmaz ya!
Ya sevecenliğinden anne, baba sayısı birikimli,
İmrendiğimiz yetişkinlikse, yetişkinlere bakalım.
Daim işleri iyi mi ki; aynı derede akalım?
Ya bir hüsran bahanedir, ya yetiştirme de başka özenti.

“Ortak olalım.

TEYYAR DUMLU