Adı var kendi yok ömür
Ömür dediğin bir güldür,
............................bilemedin bir gündür
Kafiyeler düzdüren adam!
Tarifin boşuna, seven insana
Aşkın gözü kördür
İstediğin kadar yaşa,
........................kendini öldürme pahasına...
Ölüm varsayımdır sonunda
İntihar sayıklamalarında...

Adı var kendi yok ömür
Kapanan bir çizginin ardından
Yüzüme gülüşün görünür
Bir fatihaya salarım kendimi
Ağaran yüzümü bir Allah bir avucum görür
Sen toprağını sulayan damladan anlarsın
Çiçekler açtığında çiçeğinden anlarım bense
Ne sen bana ölümü anlatabilirsin şimdi
Ne ben sana yanaklarıma yapışıp kalan hayatı,

.......................Fakat haberdar gibiyiz az çok
Parmaklarımıza dolanan
Yüreğimize düşen sakar sevgilerden...
Nereden tutarsan tut şimdi
Dağılır anın
Bilmelisin,fakat,hatırana bir dua kadar uzaktayım
Toprağından bir parça canevimde
Hiçkimseye anlatamadığım kadar ya-saklıyım