adam pencereye yönelir
perdeyi okşar elleri gün batımı
ve konuşur muhatapsız

“en sevdiği eflatun battaniyesi
medeniyete bakan penceresinde üşüyenin
ateşi mi var güneşin”

ardından kapının eşiğine yaklaşır
ahşapların alkışlarıyla
yanaşır o dilsiz hizmetkarına
ve mırıldanır

“duldaya sığınan kalbim
balkanın sessizliğini dinliyor
belirginleşirken fırtına”

kapıyı açar her gün olduğu gibi
önüne çıkan merdivenin kulağına sırlanır

“merdiven yolcusuyum
kaldı birkaç basamadık
trabzanlar tutun elimi
sizlersiniz benim sadık sevgilim”

tam ilk adım atılır
merdiven başından belirginleşir o tanıdık siluet
karanlığın inci mührü vurulur dizlere
adam durur
dudaklarında çömelip soluklanırken hayatın nefesi
gözleri anne gören bebekler gibi büyür
ve basarken bir yaşına daha o bebek
mimikleri karma duygularla zımparalanır
ve en kötüsü o halde konuşmak zorundadır

“bak karşıda kim duruyor
hangi baharı olabilir bu
en sevmediği kelime son olanın
peki kaç kez kalkar yolculuğa
nefsin naaşı
şeytan doldurmuş yine gözlerini
ıslak kurşunlarla
kaç kez damladı üstüne yüreğin
bir söz söyle yarim
yanında eli kolu bağlı
değil mi o kaderim”

göz kapakları kapanır
ve ardından telaşla açılır
merdivene yığılır kalır ipsiz beden


siluet kadının gözyaşlarına bağlı kukladır adam
ellerinde mütemadiyen trabzanlar
ve merdivendir o kadın