gel yaklaş nedime
içimde kötü bir his var


sekte veriyor gözlerindeki kapanışlar
yüzünde bir lisan noksan gibi
konuş
konuş benimle nedime


beklerim dersen
eflatuni gün ağaracak yüzündeki allıklar
dudaklarında eskiyen sus
sessiz berduşlar gibi gözlerinde yalpalayan bakışlar
içimde kötü bir his var
konuş
konuş benimle nedime




ö
l
ü
m



sus nedime sus

simsar lâl bekliyormuş ya oysa
açmış ya göğsümüzün kafesini
saklı gizli ne kaldıysa
kıtlıktan çıkmışcasına
koparmış ya sevdiklerimizi
koş
koş yet nedime
aşka dair ne kaldıysa
al
al bırakma onlara nedime






eylül girdabında
acı yapraksı bir düşüş nedime
sesler duyuyorum
hışırtıları bastıran azap çığlıklarını
sokak çocukları onlar
yaprak değil
benim çocuklarım
seslerini duyuyorum
azap çığlıklarını
nedime
eylülde ağaçlar da düşer mi
düşüyor nedime
düşüyor



koş
koş tut ellerimi
ellerim kopkoyu ateş müptelası
ellerim cehennem dokunuşu
ölüm soğuktur diyorlar
ne soğuğu
ellerim yanıyor
yanıyor ellerim nedime




sana bir sır vereyim
güneşin doğduğu yerden
battığı yere kadar
ışık sızdırmayan başakların
bozkır topraklara hükmedişidir bu
kara topraklara değil ama başaklara sözüm geçer
tanrıya giden hiyerarşi koltuğundan geçen
bin insan getir bana
ekmek ver onlara nedime
ama sus

sus
sus karayılan çal diline
hanım sultan ölemez nedime