ateş kâğıda düşer
kör olur
kâğıt bir gemi
altı mavi üstü ateş
kördür görmez
vurur ve oturur
ateş “sönende”
kapkara bir satıra


sevgi düşmanları karşıda
ateş!

hasret bir kıta karşıda
fora!

ekmek bir göz karşıda
kara!

ilk dönenler
“yoktu kimse”

kör…

cefa hastasıydı gönül
nasıl görmeye kıysın
elden bitme yerden solma
sevdaydı bu alna yazma
koydu gönlü yoktan bir usla
ah dedim yar
sen de olsan

ateş…



bir kardeş özledim
sonra
öyle babayiğit görünür ki yağmurun gözlerinden
kutsanmış işte
o da bana çekmiş
ey kardeş ateş



bir baba özledim
sonra
şuramda tepinen kalleş
baba yarısıdır el kalkmaz
yokluk tarlasında bir anızlık ateş
görünmez ki içten yanar



bir ana özledim
sonra
ay büyütürken saçları
yemen’e giden bu son türkü
kaçırma gözlerinin yaşını
sarılası gelmiş
ayakları üstünde
şuursuz bir cennet bekçisinin
yol verin ey ezilen insanlar
üstüne koyun varsa bir ay bir yıldız
ana altını yakar
ne de olsa onun da eli ateş


sonrası hep yanlış


yar koyu/nu özledim
kanatsız martıların ekmeği
koş kaptan gemi yanıyor
battı batacak suya


gemi…


yeter be
dumandan kaçıra kaçıra
ateş getirin bana
sulardan çok geçtim


çok üzgünüm çok
kaptan
iskele babasız
gönlün tutunacak yeri olsa
yakar mıydım onun ellerini



kör…


bilmezler ki
yalan söylerken kara çocuklara
attım bu çentikleri kafatasıma
hep seslerini duydum
aklım karıncalandıydı oysa
her düşün altına baktım
yoktu kimse
ranzama kurulmuş kara günler dışında


kör müsün
önüne bak ateş


bilmez misin
bir ateş nüshası gönül
tek kölelik aşktan kalan
kimse yok içinde
kendimden başka

ötesini sorma

ötesi bir ateş yağmuru
ötesi bir yanık tarla kokusu
ötesi ayaklar altında bir cennet
ötesi demir yutan seyyah bir koy

ve enötesi bir ses ki kaybolmakta
bir memleketin hudut kapısında

varmaya yeminli

kâğıda yamalı dilsiz bir gemi
altı mavi üstü ateş
çizmek kolay
siz söyleyin
ey ezilen insanlar
içine en fazla kaç kişi sığar
içinde en fazla kaç memleket yanar

ateş…
kör…
gemi…



ateş kör olmaz
kâğıda düşse de kâğıt gemi olmaz
altında da mavi yoktur
üstünde ateş hiç
kâğıt "yananda" kara bir satır da kalmaz
kalan küldür

hepsi hayal hepsi kör ateş tanrısına
adanmış aşk çürüyen “koy”un
ki gerçekte yok öyle bir şey
sadece
bir ben ve ben “sönende” bir kâğıt

gel “kara satır”
sön sen de ben/de ateş
“oofff”