Kederler içinde ömür sürerken,
Ağzıma sürülen tatlı bal oldun.
Deryaya düşmüş, sürüklenirken,
Tutunacağım emin bir dal oldun.

Sözlerine yalan, riya katmadın.
Eller gibi diken olup batmadın.
Herkes gibi bırakıp ta gitmedin.
Ruhumu serinleten yel oldun.

Herkes sırtını bana dönerken,
İçimdeki ümitlerim sönerken,
Gözümün yaşları yere inerken,
Başımı okşayan gizli el oldun.

Güneş oldun ama hiç yakmadın.
Bir başkasına dönüp bakmadın.
Kokunu yâd ellere bırakmadın.
Beni ferahlatan bir gül oldun.

Bahar çiçekleri yeni açarken,
Issız dağları yalnız geçerken,
Çaresizliği yudumlayıp içerken,
Üzerime gerilen bir tül oldun.

Tutamayacağın sözü vermedin.
Hatalarımı gizledin, görmedin.
Bazen ikaz ettin, ama yermedin.
Beni ferahlatan tatlı dil oldun.

Hayatın dişlileri beni ezerken,
Dostlarım bile beni üzerken,
Başkaları sefa sürüp gezerken,
Sen Allah’a yakın bir kul oldun.

Sabri Koca