Ne zamandır seni bekliyorum sessizlik
Bir çığlık gibi düş uykularıma
Ki bir kadın misali as saçlarına kalbimi
Gizli çiçek tarlaları koksun cesedim
Bu ölüm ve bu çıplaklık
Dindirecektir ruhumun aşka yetimliğini

Başlangıçlar
Bir kırlangıç ömrü gibi
Sonlar ise
Tanrıya ihanet eden dualar kadar aciz
Öldürür mü şiirler bilmiyorum kelimesizliğini

Kim buluşur hüzün sonsuzluğuyla
İçi hüzün şelalesiyken
Ve hangi tebessüm kalıcıdır o anda
Parmak izlerinde zamanın tecrübeleri varken
Ki şans acemi bir yıkım ustasıysa
Kaderin cilvesine / oyunlar için çok geç
Oynaşmalar için çok yorgundur hikâye

Çamurun dibinde
Alınan soluğum biraz
Parlaklık ise
Sahte yüzeyimin mavi tuzağı
Hayat verir mi bilmiyorum kurak dudaklara

Hoş geldin çöl
Adımlarımın en büyük düşmanı sensin
Uçsuz bir gölge denizinin hüsranıyım
Kanadı kırık kuşların dostu
Ve tuzlu gözyaşı salgınıyım ruhuma doğru
Biraz koşmak, biraz serap, biraz su
Hepsi bu

Yalnızlığa doğru inen bir asansördeyim
Gökkuşağını çok özledi dilim ve dilsizliğim
Aşkın yedi katman altında öldürüleceğim
Magmasında sarı renkler
Alev topu misketler
Ve akışkan bir günah nehrinin misafiriyim
Ki aşk hayal gücünü öldürürmüş insanın
Yer yarılsa da geçmişe dönsem
Ah yeryüzüm ve doğum
Öldürür mü şairler bilmiyorum sevdiğini

Göremediklerimi görsem
Öğrensem
Hiç duymasam elvedaların yetersizliğini
Gömsem iliklerime körelmişliğimi
Ama olmaz
Bildiğim tek şey
O’da son bir şansın olmayacağı
Ki saçlarının kokusu muhteşemdi her zaman
Kadere de örsen
Geceme de örsen değişmeyecek
Ne zamandır seni bekliyorum sessizlik, hadi uyan…