Hazal, kanla koparma yaşamın iplerini!
Deniz sevgisi kadar
Kıyısızlıklarına da alışmalı insan;
Yaşamak gibi ölüme de…

Çöl ıssızlığından
Yeşil ormanların olduğunu anımsa
Düşündüğün kadar varsın
Ve elbet nefes aldığın kadar…

Her dem sessiz değildir
Bıktı bıkacak ölü almaktan toprak!
Ve tüke(n)tmekte insanlar
Vebalı büyüktür…
Aşkı aşkla öldürmek
Ve kardeşi kardeşle vuruşturmak!


Dünler bir masaldı
Bugün yaşıyorsak belki biraz cennet…
Yarınların tamu olmayacağını kim bile bilir?
Ve emareler bir bir çıkıyor
Kıyametler yakın diye

Sona doğru gidiyor dünya…
Oğul babaya, baba oğullarına sırt dönmüş!
Bir avuç metanın
Kucağında sıkışmış insanların vaveylaları
Ve titremesi yok vicdanların
Ve kaygıların selleri
Nehirleri doldurmakta kan!

İblisler ne mutlu durur ötelerde
“Bırak” diyor “İnsanlar kudurmuş
Bize düşen onların düşüşlerini izlemek”

Ve cennet vadi;
İbadetler karışmış daha çok günah diye
Para tanrılarına sığınmış insan!
Yoksul bir düş kurdum
Gözüne yüzüne vurmak için kapitalizm’in



HRZM/2012-ŞUBAT