durdurun şunu
yürümüyor bu dümeni kırık tekne üflemekle
mahkum rüzgara varmak için en yakın limana
harcama nefesini boşa demesin kimse bana
boşa üflemedim alnımın teriydi nefeslediğim

berrak görünümlü dibi çamurlu denizler
batık gemiler ve kalan leşlerdi payıma düşenler

damgasını vurdukça aydınlık süzülmemiş dar gönüller
at sürüsünün nalları altında ezildi karıncalarım
ve bağıramadım acıdan
şimdi inzivaya çektiğim günlerin koynunda
haykırışlarım ağlıyor ayrı ayrı mısralaşıyor

alın teri bir küçük damla koca okyanusta olmasa
eksik kalır mı bir apaz su olsa da taşar mı denizler

kızgın ateş altında alnımdan akarken kan damlası
kendi boşluğunu dolduramayan koca okyanus taştı
ve gün geldi nem kustu ellerimle yarattığım güneşler

paçavraya sarılı içi boş kemiklerdi seçtiklerim
bu yüzden yüreğimi karanlığa mahkum ettim

ne zaman ki kalmadı pembe yalanlar
durdu yürek kıpırtısı soluklanmak için iki nefes
fazla değildi acısı gerçekten kendi kendimi
kandırdığımı yüksek sesle telaffuz etmekten

Blackless