Sen, sen, sen yoksun…
Ellerimi göğüsüm’ e bastırıp seni yokluyorum
Kalbim hızla çarpıyor yokluğun daha da derinleşiyor
Sen yoksun


Dün gece ışıkları söndürüp ay ile hüzünlendim
Balkonda

Birden gözlerimden akan sen
Yüreğimde kopup Nağmelindin
Yanık bir türkü bizim dağlarımızdan
Eteklerinde çiçekler, kelebekler, kuşlar
Uyudum seninle
Uyandığımda sen yoksun

Biliyor musun sokakları dolaşıyorum
Bedenim ayaklarıma ağır gelene kadar
Seni arıyorum

Kahverengi saçlarının arasında
Sarı dalgalar olan birini gördüm mü?
Kalbimin atışları hızlanıyor
Ve yüzünü dönünce bana içim sarsıyor
Herkes ne çok sensin
Sen yoksun

Başım sızlıyor dünya bana dar geliyor
Gülüşün takılıyor hayatıma anlam buluyor
Belki binlerce defa senden sonra o parkları dolaştım
Her bucağında seni aradım sordum ağaca kuşa
Benzerlerine hayran oldum
Yabancı gülüşlerdi beni oyalayan
Kanadı içim içime yoktu tesseli verecek tek bir cümle
Artık biliyorum sen yoksun
Olmayacaksın
Ah bu umutlar değil midir insanı yaşatan
Bende sığındım cılız avuntulara
Bazen dalıp giderim gözlerine
Gözlerin yok
Beton zemine çarpar gibi düşerim
Hak etmeden çarpılan okkalı bir tokat gibi sancılanırım
Sen yoksun
Biliyorum yaşamım anlamını yitirecek
Ama kabullenmelim
Kahreden yalnızlığıma alışmalıyım
Sen ağrıma gidiyor
Sen boğazıma düğüm, düğüm oluyor
artık sen yoksun….
KAZIM DEMİR