Susun artık düşlerim beni bana bırakın
Artık yüreğime şer sevda ateşleri düşürmüyorum
Kendimi bağladığım bir ilmiğin ucunda sallandırıyorum
En şehla duygularımı ve yürüyorum bilinmezliğin loş koridorlarında.
Şaşkın bir martının kanatlarına taktığım umutlarımı
Gönderdim mavi ummanların derin kuytularına yer ve mekânsız onlarda
Benim gibi…
Beni bana bırak maralım
Saplandığım çorak toprakların
Cılız başaklarında kaldı tüm yeşerttiğim güzellikler
Ne gözlerime dalsın gözlerin ne de o çok beğendiğin mısralarıma
Say ki;
Feryat figan sarıldığın çınar ben değildim
Sen her zaman ki bencilliğine sarıl şimdi kendince
Öyle ya Kaf dağının ardı senindi her zaman…
Hatırlıyorum da
Yoksul düşlerime ortak ettiğim düşlerim bu değildi benim
Her gün doğumunda tazelediğim umutlarımın ağzı süt kokardı benim
Ellerimden dökülen mısralar o nedenle çocuktular bilir misin?
Oysa ne tez yaşlandılar…
Ondan mıdır biliyor musun maralım
Şimdi neden yaşlı kelimeler dökülüyor divitimin ucundan…!!!

Bugün Çelik gibi rüzgâr soğuğu içtim ellerinden
Öylesine üşüyor ki yüreğim Belki de ellerimin titrekliğine sebeptir
Bilmiyorum…
Düşünüyorum da dünü çok özlüyorum
Ve ben düşlerimin yokluğunda üşüyorum………!
YA SEN???

İbrahim ALTIKULAÇ
“Senin Uğruna”