Ölünce anlaşılırmış sevgi
Taşıyanlar,ağlayanlar,yıkayanlar...
Siyah gözlükleriyle bakanlar değil
Siyah giyinenler hiç değil
Ölmeden önce öldürünlendedir sevgi

Ölünce dökülmeyen göz yaşından korkma
Balıklar ölürken gözyaşı döker mi
Suyu olmayan bir akvaryumdu hayat
Kendi gözyaşlarımız dolduruyor içini
Birileri öldükçe yaşıyor birileri...

Son parlayan yıldıza sordum beni
Git dedi,göm gereksiz kalbini
Belki toprak ağlar, belki bulutlar
Her ikisinde de çürür umutlar

Son uçan kuş, son kalkan gemi
Son sallanan el,son çalınan ıslık
Son gören göz,son duyan kulak
Son atan kalp,son alınan nefes
Son ...
İlk ölünün hayatı bu kadar sadeydi.

Sözler bitince kuruyan gözlerde
Gece konuşur ölüyle, rüzgarı fısıldayarak
Örten toprak konuşur,kurtları oynatarak
Akan kan konuşur.
Ama ölen ölmüştür...
Hepsi boş konuşur.

Yalın ayak girdim bende içeri
Sordum yaşamak mı? ölmek mi?
Güldü cansız beden.
Ölmediysen ne geldin?
Öldüysen sormana gerek neden?

Gökhan KEVEN