son mısrasını geceyarısı çıtırtısında düşünen şair
gibi şakağımda gizil bir sessizlik

fokurdayan bir kuyunun içinde
dizleri tutmayan bir sürü kadın bir öpüşme anını düşlerken
kırmızıyı saklama rejiminde
kuyunun nemi isyan olmuş
kana karışan mağma kaskatı yapmış bedenleri

ve
çıkmaz bir sokakta kalakalmış Tanrı

yüzlerce yalnızlık
söylemediğim seslere dökmeye geliyor kendini


göğün ağusundan sıyrılıp
gözlerime doluyor gece
kayboluyor şehir

buradayım
can eritici ateşin devriyeleri
deşin sükutumu

sıtmalı bir anlatımla içsesimin
tıpkısının aynısını yazarım dizelere
eşlik eder bana ruhumun dervişi
döne döne huuular okur elimde canlanır ölü
çığırtkan düşlerimi çıkarırım kovuğundan
zırhlarını açarım sırların
bu anlarda çırılçıplak kalmak ürkütmez ki
zehirli zakkumların uğultulu tarlasında
korkunun ve güvensizliğin başlangıcına yürüsün kalemim


ıslık çalmayı öğrendim
önümden kıvırtarak geçiyor gençliğim
buzdan bir yokluktayken ben
ışığı ne parlakmış hey
kendimden ne çok şey çıkarıp azalmışım
varolmanın defterinde
dünya gibi yok mu ediyorum kendimi


hayat
en hülyalı aldanış
yeniden yeniden yeniden aldanmam için
içimdeki benden öte kıza fısıldıyor gök
Smyrna güneşi hep sarılacak sana KORKMA
böyle buyurdu Zeus

omurgamda ne güzel ağlıyor ney

bu anın adı kaybolmuşluk mu
hayır
bunun adı
dirilmenin aslı

kül oluşu çok seviyorum
ah biraz daha, biraz daha öleyim..