Ey eşref-i mahluk insan!
Gülsün; farkında değilsin
"Düşün!" diyor her bir âzan
Dölsün; farkında değilsin.

Ne sultansın, ne hancısın
Benlik güden yalancısın
Şu âlemde yabancısın
Elsin; farkında değilsin.

Kendine gel, gözünü aç!
Ne vazifen, nedir amaç?
Damla damla suya muhtaç
Dalsın; farkında değilsin.

Ne ederdin us olmasa
Nefesine ses olmasa?
Ağzındaki süs olmasa
Lâlsın; farkında değilsin.

Hadsiz hevân sînende is
Benliğine kibir reis
Usül bilmez ey müderris!
Kâlsın; farkında değilsin.

İsyandayken fasılasız
Kâr umarsın hasılasız
Okyanusta pusulasız
Salsın; farkında değilsin.

Akıl mahpus, fikir yoksa
Hakk’a mahsus zikir yoksa
Cân özünde kirin çoksa
Çölsün; farkında değilsin.

"Güz gelince", diyor yaprak
"Kefen biçer tene toprak."
Çiğner geçer nice ayak
Yolsun; farkında değilsin.

İnsan olan olmaz arsız
Oysa nice dil ayarsız
Aşkı bilmez, kalbi har’sız
Külsün; farkında değilsin.

Şükür bekler nimet, rızık
Ecel gelir biter azık
Tefekkür et; ayıp, yazık!
Kulsun; farkında değilsin.

Kulsun; farkında değilsin.

Mecit Aktürk