2
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
889
Okunma
biz ki açık kafeslerin
sözde özgür kuşlarıyız
hem sizdeniz hem ayrıyız
burgacında bir kederin
öyle korkunç öyle derin
çırpınarak gece gündüz
hep bir seste ötüşürüz
biz bilinen bu semtlerde
bilinmeyen sakinleriz.
eskimekte günlerimiz
eskiyen pencerelerde.
hele uzun gecelerde
gölgemizle kucaklaşır
düşümüzle öpüşürüz
biz kapalı sandıklarda
unutulmuş çeyizleriz
gün görmemiş ve tertemiz
ve her ele alınanda
‘belki vakit geldi’ deriz
umut boşa çıkınca da
ağlamaklı gülüşürüz
biz ki kızgın sahralarda
bırakılmış esirleriz
ama ne yel ne de deniz
istemeyiz buralarda
kendimizi biz sadece
kendimizle bölüşürüz
ve bölüştükçe üşürüz
5.0
100% (2)
Cevap Yaz