Ömrümün 17.yılında tattım ölüm duygusunu
Ah ne hoştu senin yanında vakit katili olmak
Fakat yalnız kaldığımda ise bir acı mıh gibi saplanır kalbime
İşte o an derimki kendi kendime ’düşünmüyor artık beni’.!
Gerçekten çıkardın mı beni aklından?
Yokmu sensizlik cehenneminin çıkış anahrtarı?


Hep buradamı kalıcam ben?
Tez gelde kurtar bu azaptan beni!
Eskisi gibi gezelim sokaklarda
GEcmediğimiz yer,kaybolmadığımız sokak kalmasın bir hiçlik yolunda
Bir hiçki ne zaman öleceğimi bilmezken senden önce
Beni terk ettiğinde anladım ölüm vaktinin
O gün ölümümüm ilk,seninde zaferinin ise ilk günüydü

Sen değilmiydin artık seninim diyen
Benim olan şey nasıl olurda sadece aklımda sabahlar
Kalbimin salakça sıkışmasından ibaret olur
Yoksa bir hayalmiydin sen?
Uyanmadan önce görülen en güzel yerinde kesintiye uğrayan türden.
Uyandığında ise bir türlü aklından çıkmayan

Karanlıkta kaldıktan sonra ayın aydınlatılması gibi umutluydum senden
Yoksa hatamı yapıyorum umutlu olmakla bilmiyorum
Aslında ben en büyük hatayı sana aşık olmakla yapmışım
Ben de insanım nerden bilebilirdim ki sevgi bahçenin çorak olduğunu
Nerden bilebilirdim kendine aşık edip küt diye gideceğini
Her aklımdan gidişin biraz daha açar kalbime bir yara.
Ciğerlerim sensizlik yangınının dumanını içine çekmekten oldu kapkara.

Tabipler deva olurmu bu sorunuma?
Olmaz deme çünkü tek devam sendin aslında
Ama sende de kalmadı benden bir tek parça
Ölüyorum yavaş yavaş kalmadı bir çare
Kesişir belki yolumuz
Yalnızlık mapushanesinde elime aldığım bir kalemin kağıda dokunduğu gece..