Mevlana da:
'' Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol.'' demiş.


Doğduğumuz andan itibaren o kadar çok rolümüz var ki hep oynuyoruz.

Bazen içimizden geleni, bazen de bizim için seçilmiş olanı.

Arada sırada isyan edip kendimiz olamaya çalışıyoruz.

Çeşitli etkenler harekete geçip bize rolümüzü hatırlatıyor.

Susuyor ve kabulleniyoruz çoğumuz.

Nadiren de olsa birileri kendileri olmaya devam ederse toplum dışına itiliyor.

Kabul görmek adına hep oynuyoruz.

Kendimizi bir yere hapsedip -tabii ki ne kadar olabilirsek- olduğumuz gibi görünüyoruz.

Onu o kadar derinlere gizliyoruz ki sesi soluğu çıkmıyor bir süre.

Biz göründüğümüz gibi olmakta zorlanıyoruz.

Yıllarla yoruluyoruz.

Kendimizi özlüyoruz.

Ve kaçınılmaz olarak fıtratımıza karşı koyamıyor ve ''ben ''ortaya çıkıyor. . .

İşte bu beni çok seviyoruz.

Şiirlere ve şarkılara sarılıyoruz. Ve her birinde herkes kendi 'ben''ini buluyor.

Belki 'ben'' e oralarda rastlamak ''güzel'' oluyor.

Tabiidir ki bu iki kişi bir bedende nasıl yaşar, burası ''sır'da gizli.


SIR

ÇÖZ'ebilmiş olsaydım söylerdim.

Hala ÇİLE'deyim.

RİYA neye göre ya da kime göre?

Peki bütün bunlar YOK'ta VAR'ı aramak mı?

Yoksa VAR'da YOK olmak mı?



Ne çok şiir


saygıyla






_cânâ_ tarafından 1/14/2012 4:54:26 PM zamanında düzenlenmiştir.