Nefes almanın bile anlamını yitirdiği anlar vardı senli hayatımda...
Sen dönüp sırtını giderken kalbim teklemeye başlar soluğum kesilirdi...
Anlamsız bir tonda neyin var demek bile acımı tazelerdi sen bilmezdin...
Kim bilebilirdi ki zaten , hayat iki soluk alış verişi gibi gelir giderdi...

Acısı derin bir duyguya sahiplik edecek bir yürekte olsa sol yanım
Nefes almasını bile unutturacak bir duygu olduğunu bilseydim aşkın
Böyle delicesine körü körüne bağlanmazdım saklı düşlerime
Söylenirdi hep sevme evladım bu kadar sevme, anlamazlar seni diye

Deli yüreğime söz geçirebilen sadece senin o gözlerindeki ışık olmuştu
Senin yeni umutlara yelken açışını izleyecek halim yoktu oysaki
Sensizliğe tahammülüm olmadığı için en kolay olanı seçtim
Kimseyi incitecek değilim , ama bu acıyı da yaşayacak değilim

Örselenmiş silkelenmiş yıpranmış bir halı kadar talan olan ben
Seni bu halde görmemek adına bir beyaz kefen giydim
Senin bütün o konuklara gülümseyerek baktığın düğün gününde
Sordular gidenlerin ardından sorulduğu gibi , Nasıl bilirdiniz?
İyi bildikleri yoktu artık , Seninde mezar taşımda okuduğun gibi...

Ölümü tattım seninle , Aşkın kadar yakmadı ki...
Cenneti tattım seninle , Cehennemdeyim zalim...

Yunus Özkan