“En sevdiğin şarkı unutuldu.

Hayallerin zaman aşımı dün güneşin batışında doldu.”

Zamanın en hesapsız yerinde aklıma düştü.

Sahipsiz küllerin üzerine esen, aheste bir rüzgâr gibi geçti.

Unutmayı istemekle; özledim diyemediğin gülümsemesinde

Bir bir incinen bam telimin üzerine acılar üşüştü.

Suçluyu aramak, yükü üzerinden atmak gibi… 

Acılar tenime sinmiş; yıllar geçse de çıkarmak boşa çaba.

Susmak aşk için… Aşk, bu hikâyede en masum olan; 

Dönüp gittiğin an gibi varlığımı anlatmak boşa çaba.

Zaman her şeyin ilacı olacaktı ya hani?

Hiç olup, yakıp gemileri; karşısında içtiğim sigarada,

Dalgalara kulak verip duman altı kalışımda suretin üzerime sindi.

Kasvetin dağılacağı güne dek,

“Belki” demek bile gelmese de içimden;

Hasretin her zerresinde suçlu benim.

Suçsuz olan sadece aşk.

Aşk; senin suretinde , yüreğime kasvet.

Kelimelerim sarsa da o tenini,

Sitemler incitmesin yüreğinin incisini.

Olur da ararsan eskiye dair herhangi bir şey;

Kadermiş dediğimiz her satırın içinde

Seni ısıtacak birkaç dize bıraktım sana.
Sarılmayacaksan öyle içten ,
Sormayacaksan geç kalışın manasını

Buruşturup attığın müsveddeleri yak gitsin.


İşe yarasaydı zaten , şairin şiiri olmazdın
Ayrıda düşmezdik, yazmazdım senli şiir.

Şimdi , suçlu kim?
Şair Kim ?
Kimsesiz kalan aşk kimin...


Yunus Özkan