Hiçbir aşk kurumayı hak etmez, her ne kadar zamanı gelse de…


Yeşermeden kuruyan dallara,
Varılmadan dönülen yollara,
Sarılmadan ayrılan kollara,
İki çift sözüm vardır,
Yaşarken yaşamayı bilmeyen,
Ağlarken gözyaşları silmeyen,
Biz ölürken dahi bizi sevdalı bilmeyen,
Kara günü kara dostum kaderime,
Ah be kader ne zormuş sevmek,
Hani sevmek güzeldi,
Hani tüm mutluluklar ona çıkardı,
Nerde şimdi bizim mutluluğumuz,
Nerde şimdi bizim umudumuz,
Ne canımız var ne cananımız,
Ne ömrümüz var ne hayatımız,
Kurumuş iki ağaç bile birbirine bakarken,
Biz daha doyamadık birbirimize,
Ben ona sevda muhtacı,
O bana hayat kurtarıcı,
Sorma kader sorma derdimizi bana,
Anlattırma ne olursun acımızı mühürlenmiş dudağımda,
Şimdi ayrı kaldık boşalan iki koltuk arkasında,
Çoktan mesken tutmuşlardı zaten kargalar korkuluklar arasında,
Sızlanmayacağız ağlamayacağız,
Ne de olsa asla birbirimize darılmayacağız,
Çünkü kuruyan iki ağaç birbirine sarılırsa elbette yeşerecektir,
Bu kaderi bu derdi bu sebepsiz sonucu elbette silecektir,
Hadi şimdi ya kader olmalı bizi ayıran sebepsizce,
Ya da biz olmalıyız kuruyan iki ağacın dalları,
Bırak sarsın kollarım kollarını,
Bırak gözyaşlarım yeşertsin bu kurumuş sevdamızı,
Asla kader demeyelim bu aşkın bu güzel hikayesine,
Çünkü bu hikaye sonsuza kadar anlatılacaktır,
Birbirini seven ama mutlu olmayan,
Zamanı gelip asla vakti dolmayan,
Tüm kuruyan aşklara sevdalara,
Yağmur olup çisil çisil yağacaktır,
O gün o insanlar bizi ve sevdamızı hep ama hep anacaktır… esrari