sancılar düşeyazarken gece yarısına
şafağı uyandırmadan
bir doz tümce çekilir
güncenin dipnot şakağına
düşünürsün sonra
vicdan ısısında
sevgiye secde/iyi gelecektir
gönül ağrısına
işte o ân
hayatın kısa kolunda
kapıyı tıklatır vuslat
aşk dolar odaya
destanlar ışık sürer ruhlara
naif sözcükler akar dimağa
ve
hep birlikte dualar çalınır
sönmüş yıldızlar ayasına
şehir,beyazlarla girer
yeniyıl rüyasına

gidenin ardından...

istim üstünde telaşı
yalnızlığın avuçlarına bırakıyor vakitler

ritüelin;
sıra savmak mıydı adı
terk etmek mi
yoksa
gitmek mi

yeni sevgiliye merhaba demeden

kayıp mısralarını arayan şiirlere benzerdi bir önceki
boşuna çalardı kapısını arşivsiz hafızanın

o da
yeniydi aslında !
çam değil
çınar ağacında
intihar ilmeklerini süsleyecek genç asrın dallarında

henüz yirmibir yaşında

ama

tam oniki’den vurmak üzre cübbesini giyiyordu zaman
temyizi merdivensiz kararlar düşüyordu umarsız ilânından

cinsiyeti belirsiz dokusu yırtık renksiz ve kokusuz gece;
öpüşürken akrep ve yelkovan
teamülden kaçamıyordu o ân
sessizlik imgesinde
deli ışıklardı sırtında patlayan
usulca terk ederken gerçeği
faili iniyordu hüzün tabelasından

dünya kadar umudun eylemiydi bu

adı cinayet olmayan

sevgilim.!
hızla geçip giden yılın kalıcı edimiydi gözlerin

hiç unutulmayan...