Ellerimi açıp yağmur duasına çıktığım bir gün
Gök yüzünden melek olup düşmüştün gözlerime,
Oradan avucuma dolan göz yaşlarıma karışmıştın,
Ellerimdeydin..
Ellerime dolan sevginle yüzümü yıkayıp,
Gelmiştim kendime.
Ve soğuk bir duş gibiydi sevgin,
Varlığımın bütün hücrelerini alevlendirmeye yetmiştin.
Yeniden hayat var mıdır? sorusuna,
Cevap veriyordu adeta yüreğim.
Sanki soluğum kesilmiş, ruhum çekilmiş,
Ve senin gözlerinde tekrar dünyaya gelmiştim.
Senin gözlerinle bakınca fark etmiştim baharı,
Oysaki hep yanımdaymış.
Rüzgar senin saçlarındayken rüzgardı,
Sendeyken anlamıştım güneşin günü aydınlattığını.
Denizler senleyken önümüze serilmiş mavi bir halıydı,
Nereye gittiğimizi bilmeden geçmiştik dümene,
Pusulamız kalbimiz, rotamız sonsuzluk,
Sahip olduğumuz tek ganimet sevgimizdi..
Açık denizlere yola çıkmış gün ışığına hasret sevgilerin korsanlarıydı onlar.
Sahip olduğumuz ganimeti en büyüttüğümüz anı beklemişlerdi.
Üzerimize çöktüklerinde birinin elinde nefret, birinin elinde gurur,
Kiminin elinde kibir, kiminde de yalan vardı.
Ellerinde silahlarla kara bulutlara sarmışlardı sevgimizi.
Bense yüreğimi kalkan yapmıştım sevgimize,
Hepsini boğacak ışığım vardı,
Tek korkum ise sendin..
Ama bilememiştim senin de önüme geçebileceğini,
Ellerindeki silahlardan bir tanesini senin de alabileceğini.
Şimdi kınında saklı çekilmeyi bekleyen kininle karşımdasın,
Kalkanımı indirdim tüm benliğim ellerinin ucunda.
Şunu söylemeliyim;
Soluğumu kesmen için kınını çekmene gerek yok,
Gözlerini çekmen yeterli.
Çünkü ben zaten gözlerinde yeniden doğmuştum…

Yasin AKAY