Siyah bulut kümesinin altında, bir yalnızlık şehrindeyim
Kurumuş otların arasından yeşil otlar görünmüyor bile
Sırtımı ahşaptan yapılmış küçük bir eve yasladım
Elimde bir çakıyla kurumuş ağaç dallarına kazıyorum ismini
Eskiden bakmaya doyamadığım dağları şimdi görmüyorum bile
Gözlerimin altı mosmor oldu ama hiç ağlamadım
Çünkü seni düşünmekten hiç uyuyamadım ve ağlamaya zaman bulamadım
O kadar kalın giyinmeme rağmen hala üşüyorum nedense
Kurumuş otlar eşlik ediyor bana, yavaş yavaş alışıyoruz sonbahara
Yalnızlığıma eşlik ediyor rüzgar
Bir seher türküsüyle alıp sonbahara teslim ediyor içimde ki seni
Siyah bulutların arasından güneş gülümsemeye çalışıyor
Ben de seni düşünüp gülümsemek istiyorum ama başaramıyoruz ikimizde
Hani beraber bulutları şekilden şekile sokardık ya
Şimdi bulutlarda seni görüyorum ama aniden yağmur başlıyor ve kayboluyorsun
Sonunda hüzünden kararmış bulutlar ağlıyorlar üzerime
Ama benim şu an ağlayacak kimsem yok
İpeksi saçlarını, o güzel gözlerini anlatacak kimsem yok
Hüznüm o kadar ağırlaştı ki kalbimde, ağlayamıyorum da
Sadece seni ve seni sensiz yaşamanın verdiği zorlukla savaşıyorum
Sadece seni ve sensizliği yaşıyorum