Hüzün mevsimidir sonbahar
Ayrılık çanlarının kulakları sağır ettiği dayanılmaz bir melodinin başlangıcıdır
Hatıralar kalır yaşanan koca bahardan
Silip götürür bütün umutları ardındaki göz yaşlarına bakmadan
Bir yalnızlık vaktidir sonbahar,sokaklar sessiz kalır
Neşeyle koşan çocukların yerini acıyla uçan yapraklar alır
Anılar canlanır ağlamaklı olan gözlerde
Bir tebessüm dolar o yaşlı çehrelere
Daha fazla dayanamaz aşıklar
Kapılıp giderler sonbaharın hüzün dolu türküsüne
Bir yalnızlık böler geceyi
Döküverir bütün acıları inatla karanlıkta
Buğulanır ay ışığında camlar,çaresizce iç geçirmekte olan kalplerin ardından
Düşünceler dolar güneşin hiç uğramadığı ıssız odalara
Bir sonuç bulamayan düşünceler
Saatin haykırışları yankılanır sonbahar karanlığında
Dalga geçer acımasız rüzgar çıplak kalmış ağaçlarla
Ölümsüz aşkların son bulduğu bir hüznün başlangıcıdır sonbahar
Son çanlar çalınır artık,ardında bıraktığı koca bahara bakarak