bir şehrin hikâyesidir
bu mührü kurumamış

bu şehirde
herkesin bir payı vardır
bir de paydası bölündüğü parçalara

gönül usturası elinde
her sabah tıraşını olur
bu şehrin efendisi
öyle yamandır ki
bir eliyle yıkar

gece şaha kalkar
sorsan sanki ışıkların efendisi
sırtına değil
gözlerinin yakısında insanlığın
tam göğsüne sıkar

bir ucundan bir ötekine iki saati bırakan
kayıp uygarlığın bu en büyük karası
bilinmez ki aslında bir sevdanın en uzak taşrası
bilinmez ki bu koca şehir sevdanın taşrası

ansızın bir gece
bu şehri terk etmek istersin
yapamazsın
neden mi?
çünkü bu şehir mezarlığıdır hatıralarının
gidip başına su dökmek istersin
bütün “hıç”larını kıra kıra

aslında bu şehir yoktur
iki insan vardır sadece
birkaç ağaç birkaç duvar
şefkate muhtaç bir de tuval
bu iki insandır şehri şehir yapan
bu iki insandır sevdiklerinde
ölümüne değil yaşamına
o an orası bir şehir değil
orası en güzel yeridir
hayatın yerkabuğunda

vurgun eri gibi biri sessizlikte,
tümevarımlarda elde yoksa bir
yâr gibi yakısı üflenmiş bir yüreğin
burası artık sadece bir şehridir

zifiri karanlıktır artık geceleri gözlerinin renginde
yokluğun gibi varlığı sanki ilk nefesinde
sanki yaşlanır bu şehir artık gözlerimizde

sanki ibret olsun diye
hem de kendi meydanında
taşlanır bu şehir
yüreklerimizle




...bora imran/2002