sustum artık ben
sıradanlığın huzurunda
sözü olan varsa buyursun
aşk makamına...


kelimeler de çürürmüş
söylenmediyse tam zamanında
ki hala/bir sızıdır diyemediklerim
dişlerimin arasında...




soğuktu aşk derinliği
neyleyim kenetlendi dişlerim
kimbilir belki direnebilirdim
değebilseydi eğer
ayaklarım yere
ellerim ellerine

ki o vakit
nerede kalırdı derinliğin esamesi
uzaklığı nerede...

hülasası/ hem huzur
hem aşk
olmuyormuş birarada
hem dem
hem tevazu kıvamında

hatta hayatta basitliğinden çetrefilli değil midir aslında


-breh breh ne laf ettim
itirazları da duyar gibiyim
amma / tevazu ne gerek azizim
diğerkamlık erbabına-


işte ben hep bunda çuvalladım
bu iki ucu keskin kılıçlarda
işte tam da bundan saklandım
sığlardaki sıcak kalabalıklar ardına



demem o ki
yorulduysa yüreğim
ve yürüyemiyorsa terse
kelimeleri harap etmek niye ki düzde

ya dediği kadar yaşamalı insan
ya yaşayamadığı kadar susmalı
böyle zamanlarda...