suların karanlık izdüşümleri var aslında
birikiyorlar beynimdeki kıvrımlara
sular, anılar gibi…

aşağı yukarı aynı yere geliyor karmaşalar
sürüngenlikler mesela, hep aynı noktadan dönüp dönüp gelen;
bir akşam güneşinden, bir de yeşil birşeylerden süregelen
tohumları atılıyor mu bilmiyorum
atlıyor mu bilmiyorum bir yemek yapış sırasında
yüreğimin bir kenarına
tarafsız kalmaya çalışıyorum genelde; taraf gereksiz
sessiz bir ücranın iklimi üşütüyor beni
bir de geceleri düşüncelerimin kontrolsüzlüğü.
uyuyup, uyanıp aynı kayboluşa sarhoşluğum
kedilerin mırlamalarında tutkusal bir yalnızlık arıyorum hep
ve hep kedilerin tırmalamalarındaki soğuk can çekişlerle karşı karşıya
kimin neyle uğraştığını hiç bilmediği bir gecekonduya uyuyakalıyorum
neden acaba kötümser, bu insanlar, bu kadar?

hep sular
hep sularda, kaldırımların yıldırım etkisi kıvamındaki anısal yalvarışları
hep sularda nemli akşam üstü ağlayışlarının kavramsal yanak yürüyüşleri
hep sulardan da beter bir geçmiş düzenlemesi, aşk pişmanlıkları

ivmesi geliyor aklıma bir modern maceranın
uyanıyorum.

şairler bu yüzyıla ait sancılar çekmemekte mi acaba diye düşünüyorum
kedim aç kalırsa beni yer mi diye düşünüyorum
aşk kaç adımda seni benden alır diye düşünüyorum
ben kaç kadında senden bir parçayı yangına çeviririm diye düşünüyorum

diye düşünüyorum bazen
boşluk anlamımın yerini alıyor
bazen anlamlar karamsarlığımı dağlıyor
kaçamadığım kıyametlere merhaba diyorum
ulaşamadığım geleceklere elveda

güneşin suskun geliş gidişlerine
ayın kendini değiştirişlerine
zamanın akıl ermez işlerine gülüyorum

bu şiiri ‘anlamsız bir vs ile ölüyorum’
kafiyesi ile bitirmemek için
biraz da kahvenin tadını özlediğimden
biraz da sigaradan
şiirden
kedimden
annemden

ötürü
yaşıyorum.