çok uzaktan yazıyorum sana , taa kalbinden...
susuşlarımın içinden bir şiir çalarak geliyorum rüyalarına.
gözümün görebildiği bütün caddeler , sokaklar çıkmazda.
çünkü yoksun burada...

gözlerindir intihar sebebği gözbebeğimin.
doğmamış ve hiç doğmayacak baharların bekçisidir yalnızlığım.
kulağım ben’i senın sesinden hiç duymadı...
ayrılığın sığ sularında kalp boşluğuma su kaçtı.

tanıdık tanımadık tüm insanlar ürkekleşmiş görmeyeli.
telaşın esiri olmuş gözlerde bulamadım esareti.
nefsinin sesini dinleyenler unuttu şimdi benliğini.
bütün bunlara rağmen unutmadı İstanbul’um gözlerini.
Boğazı sayende güzel bu kadar bu şehrin.
gidişin bile anlamlandırdı gelecekleri.
küçük sineklerin pervane olduğu benim kısık sokak lambamda
gölgemi alarak karşıma , bekledim gelmeni.
kaldırımlar küsüyor git gide, anlaşamıyorum kendimle.
güneş bile unutuyor nicedir doğmayı.. Gel...
dönmeyeceğini de biliyorum; öteki gidenlerde böyleydi..
bugünlerde kimi görsem elele sevgili..
gidip ellerinden tutmak istiyorum; ayırmadan onları...
zamanla, 3. şahıs rolünüde benimsedim sayende , maskeli.
22:59 14/12/2011