SENSİZLİĞİN SENFONİSİ
“Bölüm Bir”
Ben ve yine ben...
Seni kaybettiğim günden beri
Omzumda yalnızlığın
Hafızamda olanca ağırlığın...
Sensizliğin sessizliğin de titremekteyim.

Şimdi sen;
Bırakıp ta gittin
Ayrılığın beyazlığı vurur şakaklarıma
Özlemin bir başka doluyor bu yaşıma
Yaşlarımda hep senin izlerin...
Büyür gözlerimde deniz kadar
Gözyaşlarım, denizleri kovalar
Kuşkanadında bir ses
Sol yanımda bir acayip yara
Sancılar bütün bedenimi kaplar...
Şimdi sana;
Bir uçurtma kanadında yalnızlığımı gönderiyorum
Dudağımda hala ılık nefesin
Usumda ise son gülüşümün resmisin.

Şimdi ben;
Gecenin karanlığında yıldızını arayan
Hasretliğine her gün ağlayan
Ellerimi verecek bir el bulamadım
Ah hayalimdi, bir çoban yıldızı
Ah en deli yürek hırsızı...

Şimdi sana;
Gözlerimde denizler büyüttüm
Sevdamda o denizleri köpürttüm
Köpüklerin beyazlığında sonra, öldüm...
Oysa:
Bir kuşkanadında sana uçmak isterdim
Deniz mavisi gözlerinde buz olup donmak
İçtiğin sebil suya bardak
İstanbul yollarında toprak
Dudaklarında açan gül olmak isterdim.

Şimdi benim:
Yüreğimde derman yok
Gözlerimde sürgün hali, ferim yok
Seni kaybettiğim günden beri
Omzumda yalnızlığın
Hafızam da olanca ağırlığın...
Dağlanıyor yüreğim hasretliğinle
Sessizliğin sesinde titremekteyim,
Sensizliğin sessizliğinde tükenmekteyim.


OSMAN TÜRKASLAN 17.09.2007
Zaman 00,10