Tanışmayı çok isteyip de tanışmanın öte aleme kaldığı,geçen yıl kaybettiğimiz büyük edip,şair, gönül insanı Olcay Yazıcı , ’Hüzün Yazıları’ adlı o muhteşem otobiyografik eserinde; taşrada bir köye öğretmen olarak atanması sebebiyle Trabzon’dan ayrılırken yaşadığı hüznü mısralara şöyle dökmüştü:

Mutluluklar dilerim Sürmeneli güzel kız!
Belki bir daha görüşemeyiz..
Zaten hiç görüşmedik ki !
Gün ortası bir düş gördüm,
Uyandım, uçup gittin !...

15 yıl önce ulaştığım bu eser,içeriğiyle anlatımıyla her zaman başucu eserim oldu..Olcay Bey’in, ruhunu katarak satırlara hüznünü anlatması ve yüreğini riyasız döküvermesi beni derinden etkiledi hep..ve satır aralarına yansıyan o yitik,düşlerde kalan sımsıcak sevdası yüreğimde hep bir burukluk oluşturdu...

Rabbim Cennet-i Alayı nasip eylesin o güzel ağabeyimize...

Melali bilmeyen bir nesle aşina değiliz,diyor ya Ahmet Haşim ..bizler hüzünle hep arkadaşız...

Bu şiirimi yazarken tüm bunların birikimini yüreğimde duydum.. Gün ortası görülen düşlere aşina olmanın derin ızdırabını hissettim..

’Sadece dudaklarda kalan bir gülüşmüşüm!’ mısrasını sadece yazmadım,yaşadım..

Gerçi hatırlandıkça sol yanak altında ince bir tebessüm bırakabilmek de güzeldir ...

...Umudu azık bilenlere,vefayı yüreğine katık eyleyenlere,riyayı otağına koymayanlara selam olsun...