umutların önündeki sis tabakası yavaşça yok olurken
bomboştur bakışlar,dengesini yitirmiştir uzuvların
karmaşık düşünceler kemirir içini kimseye diyemezsin
boğazın kurumuş,dudakların çatlamış yutkunamazsın.


oysaki o yeni bir sevdaya yelken açıp,gülüyordur şen şakrak
aklına gelir geçirdiğin,güzel günler mutlak
hep dönerdi bıkmadan seviyorum nakaratını kırık plak
"o artık teselliyi başka kollarda,başka tenlerde arayacak

yaşanmışlıklar içindeki olayları cıbızla ayıklamaya çalışırsın
anlarsın artık sevmek cümlesine anlam katan senmişsin
kimbilir sen seviyorum dedikçe gülüyordu hep içinden
şimdi arkadaşları arasında alay konusu oldun sen

atmıştır artık,aşk silahının kabzasına bir çentik daha
yer kaldıysa eğer senden sonrada dizecek sıra sıra
mahremiyet kaçarken bedeninden o sarılacak sıkısıkıya
senden sonrada yeni canlar yakacak,doyasıya.

koskoca bir yalanmış yaşadıklarn diye hayıfalnacaksın
doğadaki renk cümbüşü kaybolacak,çökecek hüzün
ne gök yüzü mavi ne yapraklar yeşil,mevsimler hazan
aşk sarhoşuyken,ihanetlerle ayılacaksın.

hayat ne işe yarar,neyin kurmacasıdır bu düzen?
med cezirdir artık bütün, düşünebildiklerin,
hep verdin tüm benliğinle,onu çok sevdin,
"o miras bıraktı kucağına sonsuz hüsran.

biliyorsundur mutlu şimdi başkasıyla
düşüncesi bile burkar içini acıyla
topladın,çıkardın,böldün baktın sonuca
hala seviyorsun,artı bekliyorsundur umutsuzca.

"SEZAİ KONUK"