Büyük deprem salladığında sevda köşkümüzü
Kaldım en ağır enkaz yığınları arasında,ayyüzlü
Faydasız çırpınışlarda,düşündüğüm sendin ahu gözlü
Bir kelamına odaklandım direndim,yaban gülü
Tesadüfüm,serseri kurşunum,yüzüm seninle güldü

Ayışığı sevdamızın simgesiydi hadi doğsana
Yakamoz olup aşk denizimizde oynaşsana
Feragat et bencilliğinden,yardıma koşsana
Etrafımı sarmış karanlığa,ışık saçsana
Rehavete kapılma,hadi al beni kollarına

Gurur dengesini yitirmiş,aşkındı sebebi
Sen benden giderken nasıl için elverdi?
Başını direklere vuran adamı görmedinmi?
Buğulu camın arkasına sakladığın gözlerini,
Son kez çevirip baksaydın görecektin zehrini.

Mühürlemişsin kalbini,karadan daha kara
Nasıl bir yürektirki,yumuşamaz ağlamakla
Geçit vermeyen akabeler erirken aşk karşısında
Nasır bağlamış,hissizleşmiş,kayıp duygularında
Ayışığımı yitirdim,ezbere dolanırım karanlılarda.

Tereddüt cümlesi sıyrılmıştı dimağımdan sevdalandığımda
Pervasızlığım had safhadaydı sen yanımda olduğunda
Cür’etim sınırsızdı,senin için verdiğim savaşta
Ayrılık ihtimali hiç olmamıştı,yürüdüğümüz patikalarda
Yenildim! ;mert olmadın,yoksun artık üç günlük dünyamda.

ŞAİR-SEZAİ KONUK