Güneşin renklerine inat,
Ben, nicedir beyazda kaldım.
Her gidenle yolcu ettiğim
Sıcacık renklere acıktım.

Alacalı siyah uykumdan,
Uyandığımda bir gün..
Sadece, rüyalarımda gördüğüm,
O güzelim ebruyu,
Bir yerlerde,bulurum sandım.

Kimbilir..?
Belki de odamın baş köşesinde,
Uzun zamandır, ellenmemiş,
Unutulmuş, kadim ceviz sandığımda..
Hani o tanıdık, bildik,
Eski zaman yadigarlarının arasında.

Bir sabah, umutla gittim yanına.
Alışkın ellerimle açtım,
Sandığımın kapağını.
Parmaklarıma ilk dokunan,
Eski aynam oldu.

Aldım, çevirdim kendime,
Yüzümün aksine baktım..
Gözlerim, sudaki yansımalar gibiydi,
Gözlerim, dalga dalga haleli.

Siyah beyaz filmlerdeki kadardı,
Yüzümün ışıltısı .
Anladım ki, aynada neşeli renkleri de
Boşuna aramışım.
Son bir umutla,
Topuzumdaki, firketeyi tutup
Saçlarımı açtım.

Ama ne fayda..
Aynam gibi ,onlar da,
Gümüş varaklı..
Ben, yine..
Beyazda kaldım.