Bohem’di dünüm yarınım nasıl geçer bilinmez
Köşe bucak sığıntı duygular tazelenir izleri silinmez
Hey hat burnun gene dik dediğim tetik diye parmağını çekme
Ardında yumuş kalbin nameleri var
Ölürse bir daha dirilmez

Seni damlayan yaşlarıma kattım sıkı sıkı ıslan
Ar’sız olma gel canımın içi
Şirinim ol, Betimlemelerimle uslan
Umudunu öldürme bir gün şafak siluetini kuşatır
“giden güne yanma“
Umut dergâha biat ederse şefkat kollarını açar
Acılar sineye çekilir bırakılan intiba’ın izleri silinmez

Çok mütevazıydi güneş ısıtmadı ruhunu sararken
Kar serpilmişti sarmıştı toprağı iliklerine indi
Bir tek sen yoktun tebessümlerde kaynadın
Güneş batsa’da güne yeni doğacak biliyorsun
Sevda iklimleri ılımandır
Yola revan oldumu ulaşır sırrı bilinmez

Aşkın deryasında nas’lar sürünür mecnun gibi
Yanar yüreklerde her dem
Demlenen demlerimde ölümüne can
Kıskanır her zerreni bulutlar çöker dağlara
Sevgi leke gibidir yüreğe düşmeye görsün
Yayılır umumi efkâra kazısanda
Kökleri bölünmez

Seni rüyalarımda sevdim şiir okşadım büyüttüm
Tomurcuk oldun içimde
Şimdi açılıp saçılmaya çalışıyorsun
Hak etmedin demiyorum
Olgunlaşır düşler bir gün otağına düşer
Kalb’den kalbe geçit vardır geçerse
Bir daha geriye dönülmez.



2011.Aralık.04