Deniz kıyısındayım,bir bankın üzerinde,
Önümden kim olduklarını bilmediğim,
Kişiler geçiyor onlarca,
Ya birbirlerine sarılmışlar,
Ya çocuklarını oyalamaya çalışanlar,
Ya da bana anlamsız bakanlar,
Görüyor gözümün aynası,aldırmıyorum.

Kendimi bu insanlar arasında yalnız,
Ama senin sesini duyduğum için de,
Hepsinden en şanslı hissediyorum kendimi.

Hiç biri ama hiç biri bana olan bakışlarını,
Anlamlandıramıyor.

Bilmiyorlar ki sevdiğim,
Bu kadar yalnız bir kızın,
Yine bu kadar nasıl mutlu olabileceğini,
Sesin bütün kalabalıkları aşıyor,
Geride bırakıyor,
Artık o kalabalığa tıkıyorum kulaklarımı,
Yalnız sana,sesine ve denizden Yakamoza,
Veriyorum kendimi.

Bir bütün oluyoruz sen ve ben,
Senin sesin ve Yakamoz.

Bu bütünden kimsenin,
Ama kimsenin haberi olmuyor,
Anlamsız bakışlar,bu dörtlüden habersiz,
Geçip gidiyor oturduğum bankın önünden.

Sen bana sesini,duygularını bankın önünden,
Tüm merhametinle,ben onları alıp,
Taaa içimde,kalbimde yığıyorum.

Sonra deniz beliriyor karşımda,
Fark ediyorum,
Evet şimdi fark ediyorum,
Şaşırıyorum,bakıyorum uzun uzun,
Evet sevdiğim,
Ay ve denizin aşkını görüyorum,
Ay aşkını denize yansıtmış,
Deniz aşkına karşılık bulmaktan,
Gayet memnun,gülümsüyor,yüzü parlıyor,
Ve coşkulanıyor,dalgalanıyor,
Sevinci kıyılara vuruyor...

Sami Arlan..