kırlangıç gibiyim baba, kanadımı alıp gidesim var
bir çalı dibine gömdüğüm çocukluğumu da yakıp gidesim...

karanlığını taşıyamadığım bir gecede
sabahı beklerken anladım güneşe inanmadığımı
bu gün doğumları beni her defasında öldürüyor
ne zaman denesem
büyük geliyor bu yaşamak ölümcül bedenime
gidesim var baba
kendime yakın kendime uzak...

saçlarımı gömdüm önce aklımın uslanmaz ucuna
sonra gördüğüm düşleri
unuttuğum kaldırımları ekledim kalbimin meydanına
yol yol büyüdü dilimin sokağı, bir kapı bulup sustum
konuştuğum bütün cümleleri kaldırdım ömrümün kırık rafına
silik bir şiir oldu ardımda gölgem
yaşamak kadar korkuyorum,
inandığım bütün tanrılar beni öldürecek baba...

baba...

toprağa nerden gidilir
ve nerden dönülür çamuruma
insan olmak neresinden başlar aşkın
ve aşk hangi öncesidir insanlığın
yürüyemiyorum düştüğüm günden beri
iki ayağım iki kör asa
deliliğim düze çıktı, dile düştü kimsesizliğim
ben hala aynı uçurumda...

kelebek gibiyim
beneklerimi alıp gidesim var
bir masal dibine sakladığım sonramı da satıp gidesim...

diyeceğim,
bir yokluk kulağımı çınlatıyor baba...



ferhad gülsün
seslendiren : olgun onur