.



umut hiçbir şey
yüksek sesle hayal etmeli önce insan
mantıklı olmaz mutlu bir kaza burada
döngüsü yaşam
bu hep böyle isyan...



aslında
kısa bir hikayedir gitmek
gün gelir
günah fısıltısını bekler
yeni bir felaketi uyutan
çok boyutlu dudaklar
dokunur mümkünsüz
kendi sesinin kanıtı
yaprakları titrek gece çiçeklerine
bitiş değil sabah
değil soğuk
yangın yeridir yüzleşme tutkusu hep



okşamasa ya artık saçlarımı öylesine
hastalıklı rüzgar
hani su kuşları
yalnız olmayacaktı
kış gözleri beyazın
esmer teni
her defasında aşık olacaktı güneşe
sırf gülmüyorum diye
yazamam ben yaşamadan başkasının acısını
öyle karanlıktır ki her yer
değil mi iyileşemez kimse
sonsuza kadar
kimsenin gerçeğinde



kollarıma gel düşgücüm
odamıza geçelim
umudu derinlerde diri tutan toprak
yoktan oluşturduğunda içimi
yattığı yerden doğrulan
solgun nefesler
açamadan gözlerimi
ne kadar anlamsızda olsa
tek nefeste veda
yüzüme bakmadan
içimi yiyen ölüler
çektiğinde beni yanına



rahat uyu
ömrü uzun vicdanı matem
seninle selamlaşmadık bile



kokumdan tanır
tarçın kokusunu tütsüleyen
yeni güne
yeni ölümler


hemen gidiyorum ¿