Kim daha telaşlı belli değil
Onca koşuşturmaca içinde
Kayboluyor her cümle sokak aralarına
Bir lokma düşe dalıyor sokak çocukları

Ne garip bir benzetme
Gerçeğin ta kendisiyken
Sokak çocukları
Onlar biraz ağlamayı da unutmuş
Ağlamaktan umudu kesen mutluluklarıyla
Sokaklara benzeyen yanlarıyla

Hayatın sövmeye cesaret edebildiği
Yalanlarıyla

Biraz kirliler değil mi
Üstelikte üç kuruş için bar kapılarında
El uzatıyorlar zengin paltolulara
Ufacık elleriyle gökyüzüne dua eder gibi
Zengin oluyorlar birkaç bozukluğa

Böylemi anlatılmalıydı hikâyeleri
Bir akşam yemeği telaşında sahipsiz cümleler misali
Karanlığa uzanan gün sessizliğiyle

Kendime acıyorum bazen
Bu mastürbasyon kime
Vicdanıma mı diye
Ölü bir sokak rengine karışan
Yine gri
Kış birikintileri kadar kolâjlarken hayatıma
Vicdanımı da asıyorum
Hayatın yenmeye yenildiği sokak çocuklarına



Biraz piçler işte
Özgür martı yavruları gibi
Üstelik kara yüzlüler
Ve birazda çocuklar galiba
Biraz bizden
Biraz sizden
Geceye yakışan gündüz misali
Ayrılar günden
Hayatımızın en mavi yanılgıları gibiler
Gök ve yerden


Ne kadar beyazız değil mi?