olağan bir sözcük gerek bana
affetmezim
kat kat üstümde rüzgâr
işaret parmağımı uzatsam tutar gibiyim
bir damla yağmuru
kalmadı saklıda birşey
perdemi aralamak yetiyor
gözetimi altında suyun
denizin parmak uçlarına değerek
rüzgârı çekerek uzun saçlarıma
tuzum karışarak deniz tuzuna
çorak yerlerin toprağı
sıkılan taş , emeği
karışamazım
işlerine


ben bir top yumağım
kendi kendini sarmaya çabalayan
bir iğne önce kendine batan
dilsiz sokakların dilcisi
büyük bir delik ve küçük bir yama
hep çiçek örerim geri kalan açığa
yenilerim eskileri
yüzünde
hüzün akan çocukların
unutmam nerde soldu yüzleri
nerde yağmalandı
gelecek
umutları


sevgi gibi yüreği damıtan ,ısıtan
bir sözcük gerek bana
önce yenmeliyim kendimi
yenilmeden
yağmurda sönmeyen ateş böceği
umut çırpıları arasında
ışıklı bir çift göz

29 7 2009 - Nazik gülünay