Çizilmemiş resimlerim , kalemden dökülmemiş cümlelerim var.
İçi kurşundan dolma bir kalemle palette harfleri esir alıp ;
Tuvalde toplu katliam yapmak geçiyor içimden.
’’Biri durdursun yalnızlığımı... ’’


Hey sana sesleniyorum
Evet evet sana !
dur da dursun yalnızlığım..
Gökkuşağı tayflarını tavaf edip seni dilemekten yoruldum.
Nerede biter hem nerede başladığı da meçhuldü yaşadıklarımızın
Ne güneş dağların ardına saklanırken yeşil ışığı gördük
Nede gökyüzünden yeryüzüne kavuşma hasretiyle süzülen yağmur damlacıklarının son durağı oldu avuçlarımız.

Biz mi demeliyim ikimize bilmiyorum.
Sen ayrı bir şehirde karamsar kalırken
ben senin şehrine yol alan bütün araçlara karalar sarıp sarmalıyorum.
Kağıttan gemiler yapıp uçsuz bucaksız düşlere bırakıyorum.
Açık mavi tonundaki suskunluğum
Rengarenk çığlıklarla çarpışıyor
Ağırlaştırılmış müebbet cezasının ilk gününde,
özgürlüğünü özleyen mahkum misali
çaresiz
yakarışlarımı duy/sana

Çevremdeki varlıklar gülüşüyor halime
İçimden ana avrat küfrediyorum
Bazen aldırış etmiyorum.
Arada seni anmıyor da değilim hani
Bir kere gül be üşüyorum
Yüreğimin serzenişlerini hissetsene
Bahane etme uzaklıkları
Sevildiğini bilsene
Sevsene
Kışın , ilk baharı henüz...
Yokluğunda , yok oluşlardan peydahlanan koyu bir sessizlik var havada
Dilimde sonunu getiremediğim bir türkü
Ne hasretten dem vurur nede vuslattan
Siyanür soluyup tüm delilleri sen’sizliğe yıkmaktayım
Dibi bulanık sulardan dipsiz uçurumlara çıkmakta yolum
Engebeli sevdalar da doluya tutulup
başka bir kentte ki sevgiliye yağmakta gözlerim
b’AŞKente selam olsun.

Damağımda buruk bir tat
Sesinin kızıllığı hala kulaklarımda
Dudaklarından dudaklarıma bir damla şarap sun
Ölüyorum.
Doruğuna ulaştım yalnızlığın
Neyse…
Saçmaladım özür dilerim
Henüz mürekkeple tanışmamış harfler
ömrüne ömür olsun sevgilim…