Şimdi bu şehir yağmur ağlıyor,
Anasını kucaklarında göğe vermiş çocuk kadar sitemkar,
Babasını gözlerinden öpüp toprağa vermiş kadar yetim.
Gözleri kapalı bir şehrin kılcal damarlarına kadar doldurup seni
Bütün ışıklarını kapatıyorum gözlerimin ,
Umut’ kokan mavi’nin ,
Dilek tutan yıldızların,
Hayat satan güneş’in önünü kapatıp ,bütün varlığımdan ihraç ediyorum kendimi.
Yoksun’ diye bir harf türetip
Varmışsını yazıyorum bir köşede utangaç , çekingen
Kimsesiz bir çocuğu oynuyorum.
Masalın hep orta yerinden başlayıp
Seni bütün gitmelerden alıkoymak için
sonunu getirmeden ağırdan kapatıyorum masallarımı göz kapaklarını.

Sensizliğin sancısına morfinsiz uyumak kadar ağrılı bir yanım var.
İçi ağrılı bir adamın iç yangınlarında tutunup
Yere düşe düşe sendeleyerek gittiğim yüreğin kadar vefasız bir şiir karalıyorum.
Efkar dağlayıp kor ocaklarda yakıyorum yüreğimi,
Sağa çevirip ıslatıyorum dudaklarımı
Sol’umdan geçenlere inat
Vicdanın eceline dokunuyorum.
Ecel terleri döküp saç tellerimden akıtıyorum kör gecelerin karasını.
Gecelerden dokunuyorum tenine,
Vakitsiz gelen ecel gibiyim , her gece sensizliğe ölüp
Dirilişlerimde ver’yansın içim..

Şimdi sana dair kurduğum hayallerin dar ağacına asıp kendimi
Vaktinden önce çekiyorum gözlerimin pimini.
İçimde patlayan hazan mevsiminin yağmurları ile soğutuyorum yanık bağrımı.
Bağrımı delip geçen gözlerindeki gülüş
Suretimde dağlanıyor
En ağrılı yanıma kezzap döküyor.
Yar, gidişin beni vurduğundan beri
hep bir yanım yarım yaşamakla mücadele veriyor.
En ağır yenilgimi veriyorum umarsız bakışlarına.

Ve anladım ki seni sensiz yaşamakla kaybettiğim zamanın
Takvimleri ağlatışında gerçeği yüzüme kusuyor zaman.
Vaktinde ölmeyi beceremediğimden beri
Sana vakitsiz ölümlerim döşeğinde
Hayata meydan okuyorum..

Şimdi ölmek ile sensizlik arasındaki farkı kaleme doldurup kağıda sıkıyorum tam alnının ortasından!
Beni yazdığımdan beri
Hayallerim hep kısır bir kuma getirdi kelimelerime.
Her gece kürtaja zorladığım Seni! Doğurmakla yükümlü
Bir yalnızım ben!
Adıma şiir karalamayacak kadar sitemkar
Seni yazamayacak kadar aciz bir şairim ben.
Aşk’a nöbet tutup gecenin bir yarısı gözlerindeki parolayla
Acemi bir askerin namlusunda ölüme saklı şairim!
- Şimdi gözlerindeki parolayı unuttuğumu hatırlayıp
Şakağıma sıktırıyorum ölmeyi..


Fatih Kaba / Öl’üm Sağım solum karanlık..